بعضی وقتها باید توجه کرد که چقدر با اینکه غرق در گناهیم خدا دوستمان دارد
حدیثی دیدم با این مضمون توفیق نیافتن بر انجام گناهان از نعمات الهی است.
کاش از این نعمت استفاده کنم نه اینکه دوباره تجری
دیگر گناه برایم عادی شده ، نظرت چیست که گناه نکردن برایت عادی شود.
نوشته شده در چهاردهم شهریورماه ۹۹
حاصلی از نیم یادداشت های ذهنی یازدهم مرداد ماه و چهارم شهریور ماه
...ان القوم یعیرونا
فیقولون:
یا جعفری!
فقال له الامام (ع)
والله
ما اقلّ
من یتبع
جعفر بن محمد ع
منکم
پس امام گفت : چه کمند از بین شما کسانی که پیروی جعفر بن محمد را میکنند.
خیلی هایمان پیرو امام صادقیم و پیروی اش نمیکنیم!
تا وقتیکه کرانه ها تحت حاکمیت جَم نیست
من ، "جم کران" را اینگونه خواهم نوشت ..
حالا تو هی از سرداب سامرا و چاه جمکران حرف بزن
من باور دارم
یوسف ما در چاه نیست!
کنعانیان هان که یوسف را در چاه انداختیم
اما غایت این است او عزیز ما خواهد شد
نه چندان دور
یوسف ما در چاه نیست!!!
همینجا کنارت نشسته
در بین ما است
گویند نصف زیبایی های دنیا
از آن یوسف بود
زیبایی های دنیا که
فقط نصف زیبایی تو است
یا طاووس عج !
تا که از جانب معشوق نباشد کششی
کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد
من تا به حال اربعین نیامده ام نه کوششی داشتم و نه کششی
یا اباعبدالله و من مگر چیستم؟؟؟
سلام ، نمیدونم مطالب ابن وبلاگ چقدر براتون مهمه یا اصلا دنبال میکنید یا نه ، چون هم مطالب بصورت پراکنده پست میشه هم اینکه موضوعاتی نداره که واقعا مخاطب جذب کنه.
اینجا نه از تازه های فناوری و بازی و برنامه های جدید حرف زده میشه نه از این تکست ها ی غمگین شکست عشقی ، اینجا را من یه روزی توی بهمن ماه نود و هشت وسطای فاطمیه زدم برای دل خودم و جدا دنبال جذب مخاطب هم نبودم هر کسی دوست داشت که فبها و گرنه هم هیچ .
چقدر خوشحالم که هیچوقت وبلاگ رو با پیج اینستا یا کانال تلگرام عوض نکردم . شاید هم اینجا اون حس نوستالژی دهه هشتادو پیدا میکردم . به هر حال خوشحالم که اینجا هستم و دقیقا دارم کاری رو میکنم که همیشه دوست داشتم انجام بدم و هیچوقت هم انجامش ندادم . من وبلاگ سازی میکردم اما وبلاگ نویسی نه . قبلا هم دربارش حرف زدم خدمتتون .
حالا که تا اینجا اومدید بذارید کم از حال و احوالتام توی این روزا بگم . منی که محرم مثل اسپند روی اتیش تو خونه دووم نمیاوردم و حتما باید شب میرفتم هیات اولین هیات سال 99 ام رو فقط همون شب عاشورا رفتم و بعد هم شام غریبان شد و ... تمام . نمیدونم تقصیر خودم بود یا کرونا ولی به هر حال اصلا برام جالب نبود مثل این بود که از یه موجود زنده غذا خوردن رو بگیری و اون خودشو با شرایط تطبیق بده و از آب و هوا تغذیه کنه . (چ مثال نچسبی زدم
) . من کلا آدم نچسبی ام هر کی منو ببینه اینو بوضوح درک میکنه
دلم واسه بی مهابا سینه زدن و گریه کردن واسه محرم تنگ شده
در کنار اون یه تضاد روحی روانی بین دو قسمت شخصیتم در حال ایجاده که نمیدونم برم کدوم طرف. این موضوع خیلی کلافه ام کرده.
امسال تابستون برنامه های زیادی هم داشتم که بهشون نرسیدم اما به هر حال دارم به دوست داشتن و احترام به خودم ادامه میدم فعلا
بهترین روزا رو در پیش داشته باشید
در پناه نور
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جاده ی سه شنبه شب قم شروع شد
آیینه خیره شد به من و من به آینه
آن قدر خیره شد که تبسم شروع شد
خورشید، ذره بین به تماشای من گرفت
آن گاه آتش از دل هیزم شروع شد
وقتی نسیم آه من از شیشه ها گذشت
بی تابی مزارع گندم شروع شد
موج عذاب یا شب گرداب؟ هیچ یک
دریا دلش گرفت و تلاطم شروع شد
از فال دست خود چه بگویم که ماجرا
از ربنای رکعت دوم شروع شد
در سجده توبه کردم و پایان گرفت کار
تا گفتم السلام علیکم... شروع شد
فاضل نظری
سلام بر مهدی فاطمه(س)...
