نه کسی او را شناخت نه او را میشناسند و شاید کسی نخواهد شناختش

.
از وقتیکه کوچک بودم و جلوی تلویزیون ، شبهای جمعه روایت فتح میدیدم مجذوب صدای راوی این ماجرای فاتحانه بودم . بی آنکه بدانم کیست و بدانم چه شکلی است و از کجا است
صدایش آسمانی بود میفهمیدم که از زمین حرف نمیزند
بعدها که فهمیدم کیست خیلی حس عجیبی داشتم
اصلا اینکه صدای شهیدی را بشنوی که از دیگر شهدا میگوید ، حس عجیبی را در انسان ایجاد میکند.
با اینکه زیاد نمیشناختمش اما دوستش داشتم .
آن زمانها که هنوز تلگرام فیلتر نبود عکسش همیشه توی پروفایلم بود ، میدیدمش ، دوستش داشتم ، مثل یک قهرمان نگاهش میکردم اما نمیشناختمش.
یادم می آید اولین پست پیج اولم هم عکسی از سید مرتضی بود. خودم را در آیینه او میدیدم ، شاید هنر و ادبیات و فلسفه شده بود نطقه اشتراکی من و سیدمرتضی.
حالا کم کم بیشتر آشنا شدم باهاش. بیشتر حس نزدیکی میکنم به او ، خیلی از او الهام گرفتم ، روی من خیلی تاثیر گذاشته است . اما هنوز مطمئنم خیلی مانده تا او را بشناسم ، سیدمرتضی مظلوم است نه کسی او را شناخت نه او را میشناسند و شاید کسی نخواهد شناختش .
هر کسی با عینک خود او را میبیند و کو آن عینک ته استکانی آوینی بین این همه عینک های ریز و درشت.
گاهی میپرسم نکند مثل جاهلان بمیرم . من حتی یک شهید را هم نتوانستم بشناسم آنطور که شایسته است ، چطور مدعی شناخت امام زمانم هستم ! در حد نام و نام پدر و مادر و محل تولد و فوقش علایم ظهور و داستانهایی از تشرفات و ملاقات امام.
این هم ترس من از مرگ.

میگویند وقت عروج سید مرتضی توی فکه ازش پرسیده بودند : زنده ای
و جواب داده بود:
نه هنوز...
پ.ن:با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

گریه میکنید و یاری‌اش نمیکنید

پیامبر در مسجد از ماجرای قتل حسینش سخن گفت. اصحاب به گریه افتادند.

فرمود اتبکونه و لا تنصرونه؟ آیا برایش گریه می کنید اما یاری اش نمیکنید؟

پیامبر آن روز این حرف را زد اما خطابش با اهل مسجد نبود!

انگار که برای امروز ما گفته باشد.. گریه میکنید و یاری‌اش نمیکنید؟..