شکست ، امید و حرکت بدون توقف

داشتند راجع به قبول شکست و تئوریزه کردنش تحلیل مینوشتند. میگفتند رهبر نمی‌خواهد قبول کند شکست خوردیم! این موضوع دو جنبه دارد. یک جنبه برای عامه است یک جنبه برای فعالان و مرتبطین به این مسائل. در عرصه عمومی مخاطب جهانی مقاومت نباید ایمان و یقین و امیدش را از دست بدهد و در جنبه درونی تر و خصوصی تر فرماندهان نظامی و فعالان فرهنگی باید از تاریخ همواره درس بگیرند. باید بدانیم هر چه باشد در نهایت اسمش شکست نیست. اسمش بالا و پایین میدان است. نباید فراموش کرد که ما همواره پیروزیم. چه بمیریم و چه بمانیم و چه به هدف برسیم چه به هدف نرسیم اگر در مسیر حق باشیم پیروزیم. معادلات ما فرق می‌کند. مگر جنگ هشت ساله مان روی محاسبه دو دو تا چارتا پیروزمندانه بود؟ اما ما از چندین جهت پیروز شدیم! در کربلا به چشم ظاهر بین ما چه کسی پیروز شد؟ لشکر خدا یا لشکر دنیا؟ حال از چه کسی به عنوان قهرمان آن ماجرا یاد میشود؟ دستور العمل کلی هم اینست که پیر ما میگوید: نه در پیروزی ها مغرور شوید و نه در شکست ها ناامید.
ان معی ربی سیهدین. خدای موسی مومنان را تنها نمیگذارد. این نیل شکافته خواهد شد، فرعون نیز مغروق.