برای حسین گریه نکردم.
مطالبی که پارسال محرم نوشته بودم و این ایام بی مناسبت نیست با غم غزه و یاد آوری غم حسین علیه السلام
این روزها برای او گریه نکردم. این ده روز برای اولین بار بود که گریه من برای حسین به خاطر تک تک ظلم هایی که به تنهایی بر او رفت نبود. او فقط یک تشنه نبود. خانواده اش به سادگی به اسارت گرفته نشده بودند. او فقط چنان و چنان نبود. مهم ترین عنوان این بود که او حسین بود! و هر چه آنطرف ترش بود تاریکی محض.
من برای یک هادی و یک نجات و یک امام گریه میکردم که امتش به خاطر جذابیت های دیگر ، به نجاتشان پشت کردند و در ادامه به فجیع ترین شکل و به مصیبت‌بار ترین شکل او را ضمن زجردادن کشتند. طلای ناب را با تکه خار مبادله کردند. حالا دردناک تر است! او فقط یک تشنهء خستهء جوان‌ازدست‌دادهء تنها نبود. او حسین بود! چرا حسین را کشتید؟! این {چرا} است که گریه دارد. حالا من برای فقط او گریه نمیکنم برا او و امتش ، او و جامعه اش ، او و پیامش گریه میکنم
اینچنین است و اِلا مظلومینی شاید خط به خط سیر خیانت، ورشکستگی، تشنگی، قتل، توهین، اسارت، سانسور، پروپاگاندا، کشتن اعضای خانواده و هر آنچه بر حسین و آل و اصحابش رفت را تجربه کنند. اما نجات نباشند. حیات نباشند. در غم خود بمیرند و لای همان صفحه تاریخ دفن شوند و در صفحه بعد اثری از آنها نباشد.
وگرنه مظلومین زیادی شاید شرایط مشابهی یافتند و عمیق ترین تراژدی ها را هم تجربه کردند اما روایت نشدند و منشا اثر نشدند و زنده نماندند. ولی حسین ماند.
چه شد که حسین ماند برغم خواسته بعضی ها؟ چون او حسین بود. او منادی بود. او مجاهد بود. او حسین بود! اینکه او حسین بود گریه دارد. برای همین است که خود کلمه حسین گریه دار است. دل را میلرزاند. آدم ابوالبشر را هم پیش از وقوع کربلا میگریاند.
او نجیب است و نجیب زاده. او دغدغه اصلاح بشریت دارد. اینکه با یک چنین خیرخواه، ساده ترین برخورد مقابله آمیز صورت گیرد ناراحت کننده است. تراژدی کربلا با آن شدت بلا و حزن و تعامل امت با شخصی با ویژگی های معهود که نامش حسین بن علی است؛ گریه دارد. بپرسید چرا با حسینتان اینچنین طا کردید؟ و خنده دار ترین پاسخ های تاریخ را از قاتلینش بشنوید.
مابعد‌ِعاشورای1445 | روز شهادت امام زین العابدین
