چشمان دنیا بر رفح

فلسطین حالا نه تنها پاره تن اسلام که جگرگوشه انسانیت شده. این روزها چشمان دنیا به رفح است. به این می‌اندیشم که اگر یهود نبود و صهیونیزم با آنهمه جنایات هشتادوچندساله‌اش وجودنداشت که میشناخت این کشور را؟ که غزه را میشناخت؟ که اسم رفح به گوشش خورده بود؟ خود فلسطینی ها اصلا خودشان را میشناخنند که اینقدر سلحشورند و پایدار؟ اصلا اگر آن حیوان وحشی عبری زبان حرام زاده وجود نداشت چه کسی میشناخت فلسطین را؟ محمود درویش_شاعر فلسطینی_ خطاب به معشوقه اسرائیلی‌اش که بعدها هم مشخص شد جاسوس بوده و در نهایت نیز درویش را رها کرد همچنین جملاتی را گفته بود: اگر شما نبودید که ما را می‌شناخت؟! بعد از رفتنش جمله تلخی نیز گفت: احساس کردم دوباره وطنم اشغال شده!

امروز آمدم برای چشمان باز انسانیت بنویسم! برای آنکسی سخن بگویم که مفهوم غصب و ظلم را درک میکند. آغاز درگیری را ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نمیداند. نژادی را برتر ندانسته و دیدش به وسعت عالم است. و صهیونیسم را معادل تروریسم و نازیسم می‌داند. برای کسی که به آیه فمن احیاها باورمند است.
نمی‌توانم از حجم درد و الم و فشاری که آنجاست صحبت کنم چون نچشیده‌امش و با آنها نبوده‌ام. نمی‌دانم اوضاع آن قطعه از زمین چگونه است. اما از صبر و صمودش شنیده‌ام. میتوانم حدس بزنم که ممکن است از یک ایل و خاندان یک نفر باقی مانده باشد یا یک پسربچه یکهو تنها مرد خانواده شده. و خانواده ای که شاید فقط مفهومش را یک برادر پنج ساله و یک دختر ۱۲ ساله تعریف میکند. برای بی‌پناهی انسان در عصر مدرن مینویسم. غزه نماد انسان است. برای نوزادی که اوضاعش چنین است{باغ آتش گرفت و از درختش تنها یک شکوفه ماند..} برای آن شکوفه لالایی میخوانم. من هم فرزند جایی هستم که هشت سال سروهایش را آتش زده بودند. میدانم چگونه باید لالایی بخوانم بچه احساس بی پناهی نکند!