این طرف و آن طرف

 

نمیدانم از این تصویر چه دستگیرتان میشود.

توی گرافیک از این فتومونتاژ های این حالتی معمولا در وضعیت اعتراض استفاده میشود. در انقلاب ها، در حالتی که دنبال یک تغییر هستیم، منتظر یک اتفاقیم . فتومونتاژ های سرسری قاطی پاتی. پر مفهوم . سبک . عمیق .  و غالبا بدون هیچ توضیحات اضافه ای برای بیان حجم حرف هایمان کافی است.

هرکسی ممکن است برداشت جدا گانه و شاید درستی  از این تصویر داشته باشد. اما شاید برداشت او حرف من نباشد بنابر این مشتاقم برداشت شما را در پیام های ارسالی تان بخوانم و درخواست میکنم قبل از مطالعه ی توضیحات خودم ، خودتان برداشت کنید و اگر هم متمایل بودید به شکل پیام برداشت خود را به من هم بگویید. تا از میزان تفاوت برداشت ها و شاید هم تشابهشان شگفت زده شوم.

بنابراین مابقی پیام را در ادامه مطلب تقدیم میکنم.. 

 

ادامه مطلب

به چند نفر نشان دادم یکی نکات انسان شناسانه بیرون کشید و یکی از دید معاد و زندگی دیگر به آن نگریست. دیگری کفر و اسلام و مرتد شدن را دید کسی با دیدگاه تائوریسم نگاه کرد و دیگر ی ها هم چیز های دیگری.

اما من چه صحبتی را میخواستم مطرح کنم؟

من دنبال بیان مسئله تقابل سنت و مدرنیسم بودم. اینکه انسانی در اوج فرهنگ اومانیستی زنده میماند ، اصالت بر خدا مینهد و روشن مانده و نگاه میکند به سنت ها. و انسانی در جهل مرکب خود در میان روشنایی سنت گیر کرده. یا اسیر کمفهمی ها و کج فهمی ها شده یا بنیادگرایی های افراطی . یا اینکه نگاهی دارد به مدرنیسم و فرهنگ های جدیدی که از انها تاثیر و تاثر دارد. او حتی از سنت سطح را دیده است و در عمق نمیبیند دستی را که باید ببیند و نمیبیند مغفول ماندن گذشته را.

از جنبه ای دیگر اگر بنگریم . شخصی از فرهنگ الهی و سنت ها دست کشیده و هنوز روشن است و سوی تجدد میرود. و شخصی از عصر جدیدْ خسته دارد با کدری به سوی اصل روشن خود باز میگردد و اول راه است . دارد آن نور امید را میبیند. دارد دست دراز شده را به سوی خود میبیند و میپیماید. 

از هر جنبه ای اینجا تضاد میبینیم . فضا های تیره و روشن.  فضای منفی. من درکم را از سنت و تجدد و عدم برقراری ارتباط صحیح بین این دو را فریاد زدم . داد زدم که التقاط ها و کج سلیقگی ها و وصله ناجور کردن ها را بس کنید. تمام شد.

 

پی نوشت. چقدر معماری و هنر بمعنی الاعم  به کمک تفکر می آید.

 

سامانی – 9.10/00