من همونم؟
من برای چی به دانشگاه امام صادق اومدم
و رشته الهیات؟
من دین و آموزه های دینی رو دوست دارم
اما از پسش بر میام؟
سنگین نیست؟
چرا؟
خودمم هنوز نمی دونم
من همون محمدجوادم؟
نمیدونم خانواده ام تغییر کرده اند یا من؟
من اون محمد جواد هنری ای بودم که هستم.
منِ هیجده ساله همون پسر بچه سیزده ساله هه ام ؟ یا نه ؟
رنگی موندم؟ یا مشکی شدم؟
عاشق خوشنویسی
تذهیب
گرافیک
شعر وادبیات
و البته دین
که دین بر همه اینها احاطه پیدا کرده
تو دانشگاهم منو بیشتر هنوز به هنر میشناسن تا الهیات
بیرون هم بقیه بخاطر پستهای اینستاگرامم ، عکس های هنری ، خیلیا فکر میکردن من هنر میخونم
که البته به هیچکدوم از این مواردی که گفتم تسلط پیدا نکردم!
شاید بخاطر حس کمالگراییمه یا اینکه هدفمو نشناختم
هدفمو هنوز پیدا نکردم
نمیدونم باید به چی برسم
و البته تجربم نشون داده که اگه حتی هدفی هم داشته باشم
تمام تلاشمم بکنم
آخرش همون چیزی میشه که خدا برام در نظر گرفته
خدا برای هیچ کی بد نمیخواد (اینو در برابر جمله معروف خدا بد نده گفتم D: ، بهتره بگیم خدا خیرت رو در اونچیزی که دلت میخواد و شاد و سالم میمونی قرار بده)
گاهی اوقات از خودم میپرسم . کار درستی بود که
به علایق هنریت احترام نذاشتی و اومدی علوم دینی بخونی؟
کار درستی بود که دبیرستان رشته معارف خوندی؟
اصلا کار درستی بود با اینکه دبیری رو دوست داشتی خودتو سپردی دست آفرینش و اومدی اینجا؟
گاهی پاسخ میدم
بله کار درستی بود
و گاهی هم خیر
پاسخ بله ام به خودم اینه که تو اومدی به این رشته
و تو علاقه داری که هر چیزی رو میدونی باید پایدار باشه ، عمیقا از توش سر در بایری تا دلت آروم شه
و این رشته برات فهم عمیق دین رو به همراه داره ! چی بهتر از علم طریقت؟
هنر رو در کنارش پیگیری کن!
اما نه
شاید هم همین افکارم آخرش تو دانشگاه منجر به تاسیس رشته "معارف اسلامی و هنر" شد!
