یا چاه جمکران؟!

عیسی را به آسمان بردند
از آن پس مردم نامه هایشان را به کبوترها میدادند
یونس را به قعر آب بردند
از آن پس مردم نامه هایشان را درون آب رها میکردند
یوسف را در چاه انداختند
از آن پس مردم در چاه ها نامه می انداختند
مهدی کجایی ؟ نمیدانم
نامه ات را به باد دهم یا آب؟
یا کبوتر روی طاقچه؟
یا چاه جمکران؟

عصر یک جمعه ی دلگیر

عصر یک جمعه ی دلگیر،

 

 دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

 

 چرا آب به گلدان نرسیده است؟

 

 چرا لحظه ی باران نرسیده است؟

 

 وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است

 

 به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است

 

بگو حافظ دلخسته  ز شیراز بیاید بنویسد

 

 که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟

 

 چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟ دل عشق ترک

خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد، زمان بر سر دوشش غم و اندوه به

انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ،خداوند گواه است،دلم چشم

به راه است ، و در حسرت یک پلک نگاه است ، ولی حیف نصیبم فقط آه

است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی

گل نرگس؟به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است ز جنس

غم و ماتم، زده آتش به دل عالم و آدم مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در

سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم! که

به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت. نکند باز شده

ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال

سیاهت به فدای رخت ای ماه! بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس

و این روضه و این بزم توئی ،آجرک الله! عزیز دو جهان یوسف در چاه ، دلم

سوخته از آه نفس های غریبت دل من بال کبوتر شده خاکستر پرپر شده ،

همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته

به اقلیم رهایی، به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود

آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی، به خدا

در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه

دفتر غزل ناب ندارد ، شب من روزن مهتاب ندارد ، همه گویند به انگشت ا

شاره مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد... تو کجایی؟

تو کجایی شده ام باز هوایی ، شده ام باز هوایی . . .


گریه کن ،گریه وخون گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما

دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم

و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود چون

تپش موج مصیبات بلند است، به گستردگی ساحل نیل است ، و این بحر

طویل است و ببخشید که این مخمل خون بر تن تبدار حروف است که این

روضه ی مکشوف لهوف است، عطش بر لب عطشان لغات است و صدای

تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است، و ارباب همه سینه

زنان کشتی آرام نجات است ، ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است

ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است

حسین ابن علی تشنه ی یار است و زنی محو تماشاست زبالای بلندی ،

الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...»

خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند ...» دلت تاب ندارد به خدا با

خبرم می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی

قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی

تو کجایی. . . تو کجایی . . .

 

 

یادش بخیر ، با صدای میثم...

 

بیا!

این همه بیداد را بی دال کن...

سه شنبه است - متن بلند منظوم مهدوی | مسجون

سه شنبه است
من به یاد تو ام
گل نرگسی
از میان چمن های چشم انتظار
جوانه می زند
من به یاد تو ام
نور خورشید از پشت ابر
بر تن پیر هر کویر میرسد
من به یاد تو ام
ناگهان از پس ابر غیبت برون می شود
عصر انتظار سر می رسد
من به یاد تو ام
عطر نرگس میان دلم پر شده
پشت یک درخت سبز
پشت نخل
دیده میشود پر پرنده ای
که سبز و آبی و طلایی است
و من به دیدنش ادامه میدهم
نرگس و ابر و طاووس و آفتاب
من به یاد تو ام
می روم کمی جلو
پشت باغهای انتظار
آن طرف تر از کرانه های غیب
خیمه ای سفید و سبز
دیده ام را به سوی خود جلب میکند
خیمه ای به روی آفتاب
نور ناب
پرچمی به رنگ فیروزه ای
که با طلایی قشنگ
روی آن نوشته اند
صاحب الزمان
من به یاد تو ام
خیمه را سلام میدهم
گریه میکنم و میروم
***
می رسم به یک کویر
گم شدم
استغاثه میکنم
کسی به داد من نمیرسد
ناگهان
روی اسبی سفید رنگ
سبز پوشی می آیدم کمک
آب میدهد به من
راه را به من نشان میدهد
کاش اندازه همین عطش
برای یار هم کمی عطش میان سینه داشتیم
یا فارس الحجاز
تازه فهمیده ام تو بوده ای
و من به یاد تو نبوده ام
مثل مجنون به دنبال تو به هر طرف
می دوم فقط
تو نیستی
راه را به من نشان داده ای
می روم
میان راه
پشت کوه خضر
گنبدی به رنگ پرچمی که دیده ام
دیده می شود
با مناره های آبی بلند
گنبدی به رنگ فیروزه ای
میان دشت جمکران
من به یاد تو می افتم و
به پای تو سپس
***

مابقی شعر را در ادامه مطلب مطالعه کنید!

دانلود رایگان کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه از علیرضا پناهیان

دریافت فایل pdf کتاب
حجم: 3.35 مگابایت
 نشر این کتاب کاملا حلاله و بصورت رایگان از موسسه بیان معنوی حاج آقای پناهیان عرضه شده
 

از همه ‌اقشار،می کشد...

ذهنم قدم به ذهنیت یار میکشد
که از هر چه میکشد سر اسرار میکشد
بر روی بام تا خود صبحم خمار دوست
باده کشی شدم که بی انکار میکشد
انگشت هایشان به سوی من اشاره شد
آری اشاره شد که چو خمّار میکشد
دیوانه و رها است شما هم ولش کنید
راهی که مانده است به اکثار میکشد
آنقدر زخمی ام که فراموش کرده ام
آنقدر یادم است به اقرار میکشد
باید که طی کنم برسم من به شهر یار
آن شهریار کز همه اقشار میکشد
باید سفر کنم که بیابم نشانی اش
خورشید از نبودن اسفار میکشد
گر من اویس باشم او هم محمد است
مثل علی ز دوری عمار میکشد
گفتند بین راه بمان شاید آید او
دنیا کنون ز جمله این بار میکشد
آوردنی است آمدنی نیست نور حصر
این روزنه ز مردم بی عار میکشد
در جمعه ها نایست و در جمجمه طلب
چون مهدی از جماجم کم کار میکشد

 

شب پنجشنبه چهار فروردین ساعت سه و چهل دقیقه

میم . الف . مسجون

اشتباه نشسته ایم!

قبله به تو پشت نمیکند

این تویی که اشتباه نشسته ای

مثل الامام کمثل الکعبه!

 

 

 

رو به سویت کنیم؟

یا هنوز بگوییم اوخواهد آمد

اعتیاد به غیبت!

اعتیاد پیدا کرده ایم به غیبتش ، از گناه غیبت سخن نمیگویم. از گناه سخت و ساده غفلت یا همان عادت به نبودنش حرف میزنم . 

 

 دیگر تا کی؟ کی به سرمان میزند عید آوردن را رقم بزنیم؟

گاهی به خانه دل سر بزنیم و از خود خبر بگیریم کاری کردی برای آوردنش ؟

حداقل مضطر شدی؟؟؟

 

این شهر عادت کرده مهدی را نبیند...

 

هر روز امام زمان را ببینیم

آیت الله بهجت(ره) می فرمود:

اگر کسی دلش برای امام زمان تنگ شد

به قرآن نگاه کند.

نگاه کردن به قرآن، حضرت حجت(عج) و خانه کعبه یک حکم دارد.

جهل از رشد باز می ماند

جهل اگر ریشه کن شود

علم از رشد باز می ماند

اما اگر علم کامل بیاید ... ،

جهل از رشد باز خواهد ماند!